با چـشم های بی نـوایـش گریــه می کرد          مسـمارهم  حـتّی بـرایش گریه می کرد

هرچند بُغـضـش آسمان را سخت آزرد          گویا زمین برگریه هایش گریه می کرد

خاموش ماند و رو گرفت ولب فروبست          با ناله های بی صـدایش گـریه می کرد

دیــروز در وقـت نــمـاز صـبـح دیــدم          سرگرم صحبت با خدایش گریه می کرد

دیــدم که جارو زد به خـانه با مـشـقّـت          دیدم که مادر لا به لایش گریه می کرد

می گفت از پـهـلـو و زخـمِ بسـتر و درد          «عجّل وفاتی» شد دعایش گریه می کرد

چون شمعِ نیمه سوخته سوسو زنان شد          دیدم که حیدر پیش پایش گریه می کرد

«ای کاش ها»در سـینه اش آتش گرفـتند          ای کاش هم؛ بر های هایش گریه می کرد

می دوخت بـرروی حسینش چشم ها را           بـا یـاد دشــت کـربـلایش گریه می کرد

مـی مـاند مـات سـرخی لب های طفـلش          هـمــراه با تـشت طلایش گریه می کرد

مـــی دیـــد زیر سمّ اسبان مصحفی را          بـا آیــه های جا بـه جایش گریه می کرد

و الشّـمر جالس...آه! زهـرا ناگهان دید          شمشـر دشـمن در قفایش گریه می کرد

یـک نیزه سمت آسمان خورشـید می برد           انـگـار نـیـزه بـیـن نـایش گریه می کرد

وقتــی که می دید آسمان خشکی گرفته          بـا چـشـم های بـی نـوایش گـریه می کرد